Je kan niet altijd zes gooien..
Door: Patrick en Tim
Blijf op de hoogte en volg Patrick/Tim
26 Mei 2016 | Brazilië, Rio de Janeiro
Boa tardes! Wat gaat de tijd toch snel! Wanneer we dit schrijven hebben we nog iets meer dan een week te gaan voor we landen op Schiphol, snik. Gelukkig mogen we deze week spenderen in het magische Rio de Janeiro. Het is bijna een wonder dat we deze stad bereikt hebben, dus we gaan er volop van genieten! Zoals in dit reisverslag kunt lezen gaat niet altijd alles zoals je wilt, vandaar deze titel (zoals een goede vriend van ons altijd zegt haha)
We verlieten jullie in het rustige Carambei, waar we op het punt stonden om naar Curitiba te reizen. Nadat we de famillie bedankt en uitgezwaaid hadden, namen we de bus naar deze miljoenenstad. Eenmaal aangekomen voelde het absoluut niet zo. De stad is zeer ruim opgezet, met veel groen en parken die over de hele stad verspreid liggen. De stad en deze regio voelen tot dan toe zeer Europees aan. In Parana en in Curatiba in het bijzonder zijn in de 19e en 20e eeuw veel immigranten uit noord Europa neergestreken dus af en toe heb je meer het gevoel dat je in Zwitserland, Duitsland of Polen bent. Curatiba was leuk, maar het voelde voor ons toch een beetje te veel als thuis, dus daarom zijn we er maar een nacht gebleven. We hebben een stukje met de toeristenbus gereden die ons de hoogtepunten van de stad liet zien en de rest van de dag hebben we de finale van de Europa League gekeken. Ja, we hebben het weer over voetbal.. (Wat anders, hoor ik mijn moeder zeggen...). Hier kreeg een van ons het nog bijna aan de stok met een ietwat beschonken Braziliaan, die heel hard voor de tegenpartij ging juichen. Gelukkig werd dit door de bartender gesust en kreeg Patrick zelfs nog een drankje van de beste man aangeboden.
Na een nacht goed geslapen te hebben hebben we Curatiba verlaten voor de grootste stad van onze reis, Sao Paulo. Deze metropool heeft meer inwoners dan Nederland en heeft het New York als bijnaam. Dus dat belooft wel wat, dachten we. De reis naar Sao Paulo viel eerlijk gezegd al wat tegen, het waren namelijk erg veel bochten rondom de bananenplantages heen.
Eerlijk gezegd viel dat toch een beetje tegen. Natuurlijk, Sao Paulo is enorm, maar het is toch wel een echte zakenstad. Brazilianen zeggen niet voor niets dat het geld in Sao Paulo verdiend wordt en dat ze het in Rio uitgeven...
We kwanen veel hoogbouw, weinig groen en weinig historische gebouwen tegen.
Het straatbeeld is in deze stad een stuk diverser dan in andere Braziliaanse steden waar we tot nu toe geweest zijn. Blank,zwart, aziatisch, native, alles loopt hier door elkaar.
Omdat we niet wisten wat we precies in Sao Paulo moesten zien, besloten we mee te doen met een Free Walking Tour. Deze tour brengt je binnen een paar uur bij alle hoogtepunten van de stad. Het was erg leuk, maar wel een beetje lang dus we besloten in de pauze naar het Museo do Futbol te gaan. Dit voetbalmuseum was gewijd aan het braziliaanse voetbal. In Brazilie geloven ze bijna allemaal in God, maar voetbal is de religie. Iedereen kijkt het, praat erover en doet het zelf. In het museum zagen we prachtige filmpjes en mooie foto´s, maar niet de vijf wereldbekers, waar we eigenlijk voor gekomen waren. We vertelden dat enigszins beteuterd aan onze gids. We zeiden er maar even bij dat wij deze beker nooit gewonnen hadden. Blijkbaar maakte ons betoog nogal indruk, want de gids pakte ommiddelijk de telefoon, om die de komende twintig minuten niet meer uit zijn handen te houden. Ons Portugees is verschrikkelijk slecht, dus we hadden lange tijd geen idee wat hij allemaal aan het doen was. Uiteindelijk kwam er een mannetje die ons in het Engels vertelde dat ze de orginele wereldbeker van 2002 aan het halen waren en weg was hij. Een tijdje later was hij terug, met twee special forces en een koffertje. Uit dat koffertje haalde hij de wereldbeker van 2002, dezelfde die Ronaldo in zijn handen heeft gehad. En wij mochten hem vasthouden! Als je bedenkt dat Arjan Robben, Johan Cruijff en al die andere voetballegendes deze beker nooit in handen hebben gehad, en jij wel, voelt dat toch wel erg speciaal!
Na ongeveer vijftien minuten vertrok hij weer en bleven wij met knikkende knien achter.
Die avond wilden we ook graag het nachtleven van Sao Paulo verkennen. Ons hostel stond in Villa Madelena, een wijk die bekend staat om deze vele gezellige bars. In ons hostel hadden wel wat aardige mensen (waaronder een gekke Amerikaanse en een Japanse Belg) ontmoet en besloten met hen wat te eten en daarna de stad in te gaan. Dat duurde helaas niet lang. We waren een beetje twijfelachtig en we liepen nog over straat en dat hadden we beter niet kunnen doen. Het begon met druppelen en binnen een paar minuten veranderde de regen in een gigantische wolkbreuk. De straat veranderde in een rivier en het enige wat we konden doen was onder een afdakje schuilen. We hebben even gewacht totdat de regen zou overgaan, maar helaas gebeurde dat niet. Uiteindelijk besloten we maar een taxi aan te houden, onze avond was echt letterlijk in het water gevallen. We waren helemaal doorweekt en de weersvoorspellingen voor de volgende dag waren ook niet zo goed.
Dus pakten we de bus naar Sao Sebastiao waar we op de ferry naar Ilhabella konden stappen (die we ook net mistten in eerste instantie). In dit Braziliaanse toeristenoord was het tenminste niet zo regenachtig. Het eiland bleek echt een tropisch paradijs te zijn. Witte stranden, wuivende palmbomen, een blauwe zee, dit eiland had alles. Na een avond en een nacht doorgebracht te hebben, besloten we de volgende dag een jeeptour op het eiland te gaan doen. En uitgerekend toen werd het stralend weer met volop zonneschijn en een blauwe lucht. Gelukkig konden we de gids overhalen om eerst naar het strand te gaan en daarna pas naar de waterval (na 1.5 uur door de jungle te hebben gelopen), waardoor we heerlijk op het stand hebben kunnen liggen. Helaas heeft een tropisch eiland ook
zijn nadelen: het zit vol met insecten die goed kunnen steken. Toen we op het strand waren en we onze schoenen uitdeden om ons anti-insectenspul op te doen, hadden de muggen (musquitos) ons al te grazen genomen. En op ieder stukje die je vergat met deet in te smeren, wisten ze je te raken. Die avond konden we bijna niet slapen van de jeuk.
Het weer zag er de volgende dag een stuk minder stralend uit, Het was grijs en nat en het woei erg hard. Zo hard dat de ferry niet ging en we zes uur moesten wachten totdat we aan boord konden gaan. Als je bedenkt dat het een zo´n vijftien ninuten kost om naar de overkant te komen, was dat een erg lange zit. Naast de alsmaar toenemende verveling hadden we nog een probleem, Patricks alsmaar dikker wordende enkel. Hij is alergisch voor wespensteken en blijkbaar waren we gestoken dooreen zelfde soort insect want het werd erger en erger.
Eenmaal aan de overkant kregen we het advies om deze steken toch maar even door de doker te laten checken. het was helaas niet echt een advies, zonder doktersadvies kreeg Patrick geen medicijnen.
Gelukkig bleek er in Sao Sebastaio een dokterspost aanwezig te zijn en hoefde Patrick niets te betalen. De arts was niet erg behulpzaam. Blijkbaar had hij deze klacht al vaker voorbij zien komen of had hij net te horen gekregen dat hij nog langer door moest werken dan zijn 65e. Hoe dan ook, na een korte preek kregen we het doktersrecept en konden we de medicijnen halen.
De bus naar Rio hadden we door dit alles gemist en daarom besloten we maar om in Sao Sebastiao te overnachten in het enige hotel dat dit stadje rijk is. Het hotel werd gerund door een Duitse Braziliaanse. Omdat we normaal gesproken in dit land niet uit onze woorden kunnen komen, vonden we het daarom erg fijn om wel direct begrepen te worden (jawohl, Deutsch). De volgende dag konden we uitgerust de bus naar Rio pakken die met nogal grote vertraging aankwam in deze miljoenenstad. (Wat wil je, als je om het uur stopt en alleen maar de kustwegen neemt.)
In Rio verblijven we nu iets meer dan een dag en het bevalt ons uitstekend. We hebben er veel vertrouwen in dat we hier onze reis goed kunnen afsluiten, want voorlig zitten we hier nog wel voor een week.
Gelukkig slaat Patrick´s antibioticakuur goed aan trouwens! Volgende week kunnen jullie meer lezen over onze avonturen in Rio. Voor nu boa noite en tot de volgende keer.
P.S. de fotos worden later toegevoegd omdat iemand voor ons het hele systeem van de computer van het hostel heeft gesloopt, Ciao
We verlieten jullie in het rustige Carambei, waar we op het punt stonden om naar Curitiba te reizen. Nadat we de famillie bedankt en uitgezwaaid hadden, namen we de bus naar deze miljoenenstad. Eenmaal aangekomen voelde het absoluut niet zo. De stad is zeer ruim opgezet, met veel groen en parken die over de hele stad verspreid liggen. De stad en deze regio voelen tot dan toe zeer Europees aan. In Parana en in Curatiba in het bijzonder zijn in de 19e en 20e eeuw veel immigranten uit noord Europa neergestreken dus af en toe heb je meer het gevoel dat je in Zwitserland, Duitsland of Polen bent. Curatiba was leuk, maar het voelde voor ons toch een beetje te veel als thuis, dus daarom zijn we er maar een nacht gebleven. We hebben een stukje met de toeristenbus gereden die ons de hoogtepunten van de stad liet zien en de rest van de dag hebben we de finale van de Europa League gekeken. Ja, we hebben het weer over voetbal.. (Wat anders, hoor ik mijn moeder zeggen...). Hier kreeg een van ons het nog bijna aan de stok met een ietwat beschonken Braziliaan, die heel hard voor de tegenpartij ging juichen. Gelukkig werd dit door de bartender gesust en kreeg Patrick zelfs nog een drankje van de beste man aangeboden.
Na een nacht goed geslapen te hebben hebben we Curatiba verlaten voor de grootste stad van onze reis, Sao Paulo. Deze metropool heeft meer inwoners dan Nederland en heeft het New York als bijnaam. Dus dat belooft wel wat, dachten we. De reis naar Sao Paulo viel eerlijk gezegd al wat tegen, het waren namelijk erg veel bochten rondom de bananenplantages heen.
Eerlijk gezegd viel dat toch een beetje tegen. Natuurlijk, Sao Paulo is enorm, maar het is toch wel een echte zakenstad. Brazilianen zeggen niet voor niets dat het geld in Sao Paulo verdiend wordt en dat ze het in Rio uitgeven...
We kwanen veel hoogbouw, weinig groen en weinig historische gebouwen tegen.
Het straatbeeld is in deze stad een stuk diverser dan in andere Braziliaanse steden waar we tot nu toe geweest zijn. Blank,zwart, aziatisch, native, alles loopt hier door elkaar.
Omdat we niet wisten wat we precies in Sao Paulo moesten zien, besloten we mee te doen met een Free Walking Tour. Deze tour brengt je binnen een paar uur bij alle hoogtepunten van de stad. Het was erg leuk, maar wel een beetje lang dus we besloten in de pauze naar het Museo do Futbol te gaan. Dit voetbalmuseum was gewijd aan het braziliaanse voetbal. In Brazilie geloven ze bijna allemaal in God, maar voetbal is de religie. Iedereen kijkt het, praat erover en doet het zelf. In het museum zagen we prachtige filmpjes en mooie foto´s, maar niet de vijf wereldbekers, waar we eigenlijk voor gekomen waren. We vertelden dat enigszins beteuterd aan onze gids. We zeiden er maar even bij dat wij deze beker nooit gewonnen hadden. Blijkbaar maakte ons betoog nogal indruk, want de gids pakte ommiddelijk de telefoon, om die de komende twintig minuten niet meer uit zijn handen te houden. Ons Portugees is verschrikkelijk slecht, dus we hadden lange tijd geen idee wat hij allemaal aan het doen was. Uiteindelijk kwam er een mannetje die ons in het Engels vertelde dat ze de orginele wereldbeker van 2002 aan het halen waren en weg was hij. Een tijdje later was hij terug, met twee special forces en een koffertje. Uit dat koffertje haalde hij de wereldbeker van 2002, dezelfde die Ronaldo in zijn handen heeft gehad. En wij mochten hem vasthouden! Als je bedenkt dat Arjan Robben, Johan Cruijff en al die andere voetballegendes deze beker nooit in handen hebben gehad, en jij wel, voelt dat toch wel erg speciaal!
Na ongeveer vijftien minuten vertrok hij weer en bleven wij met knikkende knien achter.
Die avond wilden we ook graag het nachtleven van Sao Paulo verkennen. Ons hostel stond in Villa Madelena, een wijk die bekend staat om deze vele gezellige bars. In ons hostel hadden wel wat aardige mensen (waaronder een gekke Amerikaanse en een Japanse Belg) ontmoet en besloten met hen wat te eten en daarna de stad in te gaan. Dat duurde helaas niet lang. We waren een beetje twijfelachtig en we liepen nog over straat en dat hadden we beter niet kunnen doen. Het begon met druppelen en binnen een paar minuten veranderde de regen in een gigantische wolkbreuk. De straat veranderde in een rivier en het enige wat we konden doen was onder een afdakje schuilen. We hebben even gewacht totdat de regen zou overgaan, maar helaas gebeurde dat niet. Uiteindelijk besloten we maar een taxi aan te houden, onze avond was echt letterlijk in het water gevallen. We waren helemaal doorweekt en de weersvoorspellingen voor de volgende dag waren ook niet zo goed.
Dus pakten we de bus naar Sao Sebastiao waar we op de ferry naar Ilhabella konden stappen (die we ook net mistten in eerste instantie). In dit Braziliaanse toeristenoord was het tenminste niet zo regenachtig. Het eiland bleek echt een tropisch paradijs te zijn. Witte stranden, wuivende palmbomen, een blauwe zee, dit eiland had alles. Na een avond en een nacht doorgebracht te hebben, besloten we de volgende dag een jeeptour op het eiland te gaan doen. En uitgerekend toen werd het stralend weer met volop zonneschijn en een blauwe lucht. Gelukkig konden we de gids overhalen om eerst naar het strand te gaan en daarna pas naar de waterval (na 1.5 uur door de jungle te hebben gelopen), waardoor we heerlijk op het stand hebben kunnen liggen. Helaas heeft een tropisch eiland ook
zijn nadelen: het zit vol met insecten die goed kunnen steken. Toen we op het strand waren en we onze schoenen uitdeden om ons anti-insectenspul op te doen, hadden de muggen (musquitos) ons al te grazen genomen. En op ieder stukje die je vergat met deet in te smeren, wisten ze je te raken. Die avond konden we bijna niet slapen van de jeuk.
Het weer zag er de volgende dag een stuk minder stralend uit, Het was grijs en nat en het woei erg hard. Zo hard dat de ferry niet ging en we zes uur moesten wachten totdat we aan boord konden gaan. Als je bedenkt dat het een zo´n vijftien ninuten kost om naar de overkant te komen, was dat een erg lange zit. Naast de alsmaar toenemende verveling hadden we nog een probleem, Patricks alsmaar dikker wordende enkel. Hij is alergisch voor wespensteken en blijkbaar waren we gestoken dooreen zelfde soort insect want het werd erger en erger.
Eenmaal aan de overkant kregen we het advies om deze steken toch maar even door de doker te laten checken. het was helaas niet echt een advies, zonder doktersadvies kreeg Patrick geen medicijnen.
Gelukkig bleek er in Sao Sebastaio een dokterspost aanwezig te zijn en hoefde Patrick niets te betalen. De arts was niet erg behulpzaam. Blijkbaar had hij deze klacht al vaker voorbij zien komen of had hij net te horen gekregen dat hij nog langer door moest werken dan zijn 65e. Hoe dan ook, na een korte preek kregen we het doktersrecept en konden we de medicijnen halen.
De bus naar Rio hadden we door dit alles gemist en daarom besloten we maar om in Sao Sebastiao te overnachten in het enige hotel dat dit stadje rijk is. Het hotel werd gerund door een Duitse Braziliaanse. Omdat we normaal gesproken in dit land niet uit onze woorden kunnen komen, vonden we het daarom erg fijn om wel direct begrepen te worden (jawohl, Deutsch). De volgende dag konden we uitgerust de bus naar Rio pakken die met nogal grote vertraging aankwam in deze miljoenenstad. (Wat wil je, als je om het uur stopt en alleen maar de kustwegen neemt.)
In Rio verblijven we nu iets meer dan een dag en het bevalt ons uitstekend. We hebben er veel vertrouwen in dat we hier onze reis goed kunnen afsluiten, want voorlig zitten we hier nog wel voor een week.
Gelukkig slaat Patrick´s antibioticakuur goed aan trouwens! Volgende week kunnen jullie meer lezen over onze avonturen in Rio. Voor nu boa noite en tot de volgende keer.
P.S. de fotos worden later toegevoegd omdat iemand voor ons het hele systeem van de computer van het hostel heeft gesloopt, Ciao
-
26 Mei 2016 - 08:05
Tiemen Goossens:
Beste mannen,
Wat een verhaal over die voetbalbekers. Echt heel bijzonder. Dat vergeet je nooit meer. Reizen beteken ook het nodige afzien, met insectenbeten, eindeloos wachten op de bus, ferry, enz, maar jullie slaan je er blijmoedig doorheen zo te lezen. Chapeau! Leuk verslag weer en nog een fijne laatste week toegewenst.
Groet van Tiemen -
26 Mei 2016 - 08:40
Laura:
Beste Tim en Patrick,
Hoe je het 'leesgedrag' (bestaat die term Tim?) van de lezer kan beïnvloeden:
Door de titel en de eerste alinea, las ik alles in jullie verslag met de verwachting dat er een ramp zou volgen. Het vast mogen houden van de beker zou jullie wel honderden euro's gekost hebben ; de wespensteken van Patrick zouden hem bijna fataal geworden zijn ; De neusapen zouden jullie paspoort vernaggeld hebben waardoor je dagen op politiebureau's en ambassades moest doorbrengen en die gasten moest omkopen. Misschien komt t door mijn eigen referentiekader....maar zo gelukkig gooien jullie geen "enen" en "tweëen" en zijn t nog steeds de hoge nummers. En jullie lopen ook heel snel over het bord, jeetje man, wat zien jullie veel en wat doen jullie veel! Ik heb net t vorige verslag en de foto's bekeken en ik hoor bijna het lawaai van die watervallen. Wat gaaaaf!!! En dan die mooie diertjes gewoon om je heen met hollandsche lucht erboven. Leuk dat jullie op zo'n reis ook tot rust konden komen bij familie. Geniet nog met volle teugen!!!!! Groetjes, Laura
-
26 Mei 2016 - 08:43
Laura:
"En dan die Molen met hollandsche lucht erboven" had iets te veel tekst weg gehaald...;-) -
26 Mei 2016 - 09:44
Liesbeth:
Ha Tim en Patrick,
Wat een gaaf (geschreven) verslag! Haha, en wat een humor ...
Ik zat aan mijn pc gekluisterd.
De energie en veerkracht die jullie met z'n tweeën ten toon spreiden, is om jaloers op te worden.
En wat je allemaal wel niet voor elkaar krijgt ….
Jullie zijn ware globetrotters!
Nog heel veel plezier in Rio !!
Veel groetjes van Liesbeth -
26 Mei 2016 - 14:05
Willemien :
Oi Tim en Patrick,
Nu ik jullie persoonlijk een beetje heb leren kennen komen jullie avonturen nog leuker over. Prachtig van die voetbal beker -
26 Mei 2016 - 16:10
(oom) Rik:
Hallo Tim en Patrick,
Ik sluit me aan bij de vorige sprekers: een zeer spannend reisverslag met die beker toch wel als hoogtepunt. Jullie kunnen nu als enige Nederlanders zeggen dat je de wereldcup in handen hebt gehad. Geweldig van die man dat hij dat voor jullie ging regelen trouwens..
Hopelijk is het wespengezwel bij Patrick inmiddels weer verder geslonken en kunnen jullie er nog een mooie laatste week aan vastplakken voor je terugvliegt. Wel op je spulletjes en elkaar blijven letten in zo'n miljoenenstad!
Groeten van Rik. -
26 Mei 2016 - 21:47
Tante Marijke:
He neef en Tim, mooi verhaal weer. Konden jullie die gids voor nop overhalen of kostte het een cervesa? Fijne laatste week daar een veilige thuisreis!
Hasta luego!
-
27 Mei 2016 - 19:13
Keesu:
Voor de Brazilianen is voetbal een religie schrijven jullie. Ik krijg sterk de indruk dat jullie er dicht bij in de buurt komen.
In eerste instantie ging ik er na jouw appje van uit dat de suppoost jullie met een nepbeker beziggehouden had, maar nu ik jullie verhaal lees denk ik dat ze echt een uitzondering hebben gemaakt. Heel bijzonder.
Veel plezier nog en we zien jullie donderdag op Schiphol.
Groeten van Kees -
29 Mei 2016 - 12:59
Gijs En Janny Stek:
Hoi Patrick en Tim
Ook wij zijn net terug van een weekje vacantie.,eerst maar even lezen wat jullie weer hebben meegemaakt.
Ik vind het elke keer weer super om dit te lezen.
Nog fijne laatste dagen,en dan begint het afkicken,zal niet meevallen denk ik.
Een groet uit Ameide
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
