De magische weg naar Machu Picchu
Door: Tim y Patrick
Blijf op de hoogte en volg Patrick/Tim
03 April 2016 | Peru, Arequipa
Ola! We willen jullie allereerst van harte bedanken voor de vele reacties die we ontvangen hebben. We vinden het hartstikke leuk dat er veel mensen toch een beetje met ons mee reizen. We schrijven de verhalen met z´n tween,trouwens.
In de afgelopen dagen (lees week) hebben we door het hooggebergte gelopen, bedwong Tim de Salkantay te paard en liepen we met z´n drieen naar Machu Picchu, de magische Incastad!
We hadden een aantal dagen voor Pasen besloten om mee te doen aan de Salkantay-trek. De trek bestond uit drie dagen lopen en de vierde dag zouden we Machu Picchu eerst beklimmen en vervolgens bezichtigen. Je betaalde een flink bedrag, maar dan heb je ook wat hoor!
Maandagochtend werden we vroeg opgehaald met een busje door de twee verschillende gidsen, Eddy en Veronica. In een klein dorpje kregen we vervolgens een ontbijt en ontmoetten we de andere deelnemers die ook aan de trek meededen. Het bleek een bond gezelschap te zijn, die van over de hele wereld afkomstig was. Achteraf bleek het een hartstikke leuke groep te zijn!
Na het ontbijt werden we in een busje geladen en reden we stuiterend en over een weg vol met kuilen naar het beginpunt. Daar werd een korte uitleg gegeven over de tocht en wat we konden verwachten. En dat was veel, zo zeiden zij, hoge bergtoppen, diepe dalen, nevelwouden en sneeuw. Het zou erg zwaar worden, maar ook heel erg mooi. We waren gewaarschuwd, haha.
De tocht was trouwens goed georganiseerd. Je kon het grootste deel van je bagage bij de paarden achterlaten, je liep van kamp naar kamp en er gingen ook koks, obers mee. Andere mensen hielpen bijvoorbeeld met de op-en afbouw van het kamp. Het kamp was trouwens heel basic, een stel tentjes, vooroorlogse toiletten en een warme douche zat er dan ook niet in (behalve van het zweet hahah).
De reis was onderverdeeld in verschillende etappes. De eerste etappe was erg mooi maar voor Tim ook erg zwaar. Lange afstanden lopen is natuurlijk niet makkelijk en de hoeveelheid zuurstof is in hoger gelegen gebieden een stuk lager. Gelukkig hadden de Amerikanen van de groep het ook niet makkenlijk. Eén van hen, Khue, bleek zoveel last van hoogteziekte te hebben dat hij bijna moest worden afgevoerd. De andere Youssef, die trouwens uitstekend Spaans bleek te spreken, liep de eerste etappe met Tim helemaal achteraan. Stompelend bereikten we het eerste kamp op een hoogte van 3800 meter. Daar werden we hartelijk begroet door de andere groep en kregen we een heerlijke lunch. Patrick en Tanja hebben nog een extra stuk gelopen, met als beloning een prachtig bergmeer op 4100 meter hoogte. Na de ontspanning en het avondeten was het al snel bedtijd, want we werden de volgende dag al om 5 uur ´s ochtend gewekt met een kopje cocathee. (pff...)
Rodeo
Tim had ´s avonds met de gidsen overlegd en besloten om een paard te huren. De groep zou die morgen de Salkantay bedwingen en aangezien ons basiskamp al op 3800 meter hoogte lag, leek het niet verstanding om te gaan klimmen.
Gelukkig was hij niet de enige. Youssef, Khue en nog drie anderen gingen ook te paard. Het was best spannend, want het was de eerste keer dat Tim op een paard zat. En het was de bedoeling dat je zelf degene was die het paard controleerde.
Na een spoedcursus van Youssef gaf Tim zijn paard de sporen. (Een klein tikje aan de zijkant zodat het paard weet dat hij moet gaan lopen)
Tim´s paard had er zin in en stormde richting de bergpas, de paardenjongen holde er achter aan. Tim deed alles om zijn paard onder controle te krijgen, hij begon te steigeren.Inmiddels begonnen de Amerikanen, die uit Minnesota kwamen en wat meer ervaring hadden te schreewen: he´s out of control! Jump! En dat deed Tim vervolgens. Voor zijn gevoel net als een cowboy bij een rodeo. Gelukkig bleek de schade mee te vallen. Helaas bleek ook een ander paard te wild, een Amerikaan viel er twee keer vanaf.
Gelukkig verliep de rest van de tocht naar boven zonder kleerscheuren en ook Tanja en Patrick bedwongen zonder problemen de berg.
Op de top (4629 meter) maakten we heel wat foto´s, deden we een Incaritueel om de goden gunstig te stemmen en kregen we uitleg van de gids.
En dan moesten we weer naar beneden.... Over stenenbergpaadjes en door kleine riviertjes glibberden we naar beneden voor de lunch en dan was het verder afdalen geblazen. Het landschap was intussen al behoorlijk veranderd, zo liepen we nu door een soort sub-tropisch landschap. Deze etappe was voor Tim ook niet makkelijk. Door de ondersteuning van Patrick en Tanja lukte het toch om op tijd in het tweede kamp aan te komen waar we werden verwelkomd met thee en popcorn. ´s avonds werd er nog Peru-Uruguay gekeken en was het weer vroeg bedtijd want de wekker ging weer om vijf uur ´s ochtend... (oef)
De derde etappe bleek gelukkig wat vlakker te zijn, waardoor het wat makkelijker was, dwars door een aantal bananenplantages. Helaas moesten we na de lunch afscheid nemen van veel van onze vrienden, want we deden een andere versie van de trek.
Na de lunch zijn we langs de spoorlijn die je ook naar Machu Picchu brengt, naar het dorpje Agua Calientes gelopen. Het plaatstje dankt zijn bestaan aan de verborgen Incastad en leeft alleen maar van het toerisme. Het was toch een beetje schokkend; als je de mooie groene nevelwouden weg zou denken, zou je ook in Rocemadour of in Lloret del Mar kunnen zijn. Daar hebben we met een andere groep gegeten en daar werden ook onze tickets uitgedeeld.
De volgende morgen stonden we al om 5 uur ´s ochtends voor de kassa van Machu Picchu (na alweer om 4 uur te zijn opgestaan). En dan moest je nog zoveel duizend treden (1659) naar boven lopen. Gelukkig werden we beloond, want de oude verborgen Incastad is magisch. Het is misschien wel de indrukwekkenste plek waar we ooit zijn geweest. Want niet alleen de stad zelf is schitterend, ook de bergen eromheen zijn prachtig. Volgens onze gids moeten er in de Andes nog veel van dit soort steden te vinden zijn.... Na het indrukwekkende bezoek aan 1 van de 7 wereldwonderen, zijn we ´s avonds (lees ´s nachts) weer per trein en bus teruggereisd en afgedraaid ons bed in gedoken. Het waren ongelofelijk zware dagen, maar de uitzichten, geweldige mensen en de Machu Picchu maakten alles goed!!
De dag na Machu Picchu hebben we een dagje rustig aan gedaan in ons hostel in Cusco en kaartjes voor de bus naar Arequipa gekocht. Daar zijn we nu en daar begint weer een nieuw avontuur. Het ging nog bijna mis, want de bus vertrok tijdens een tussenstop bijna zonder ons, maar met onze bagage. We hebben met veel geschreeuw en handgebaren de bus weten te stoppen... Eén van ons tweën zat namelijk nogal lang op de ehh banos zoals ze dat hier zeggen hahah.
Over Arequipa de volgende keer meer. We verblijven op dit moment in een hostel vlak naast het centrale plein van deze prachtige stad, waarvandaan je bijvoorbeeld 3 verschillende vulkanen kunt zien. Vandaag vertrekken we naar de Colca Canyon, waar de valleien dieper zijn dan die van de Grand Canyon in the US. Hopelijk zien we daar ook de machtige condor!
Besos a todos!
In de afgelopen dagen (lees week) hebben we door het hooggebergte gelopen, bedwong Tim de Salkantay te paard en liepen we met z´n drieen naar Machu Picchu, de magische Incastad!
We hadden een aantal dagen voor Pasen besloten om mee te doen aan de Salkantay-trek. De trek bestond uit drie dagen lopen en de vierde dag zouden we Machu Picchu eerst beklimmen en vervolgens bezichtigen. Je betaalde een flink bedrag, maar dan heb je ook wat hoor!
Maandagochtend werden we vroeg opgehaald met een busje door de twee verschillende gidsen, Eddy en Veronica. In een klein dorpje kregen we vervolgens een ontbijt en ontmoetten we de andere deelnemers die ook aan de trek meededen. Het bleek een bond gezelschap te zijn, die van over de hele wereld afkomstig was. Achteraf bleek het een hartstikke leuke groep te zijn!
Na het ontbijt werden we in een busje geladen en reden we stuiterend en over een weg vol met kuilen naar het beginpunt. Daar werd een korte uitleg gegeven over de tocht en wat we konden verwachten. En dat was veel, zo zeiden zij, hoge bergtoppen, diepe dalen, nevelwouden en sneeuw. Het zou erg zwaar worden, maar ook heel erg mooi. We waren gewaarschuwd, haha.
De tocht was trouwens goed georganiseerd. Je kon het grootste deel van je bagage bij de paarden achterlaten, je liep van kamp naar kamp en er gingen ook koks, obers mee. Andere mensen hielpen bijvoorbeeld met de op-en afbouw van het kamp. Het kamp was trouwens heel basic, een stel tentjes, vooroorlogse toiletten en een warme douche zat er dan ook niet in (behalve van het zweet hahah).
De reis was onderverdeeld in verschillende etappes. De eerste etappe was erg mooi maar voor Tim ook erg zwaar. Lange afstanden lopen is natuurlijk niet makkelijk en de hoeveelheid zuurstof is in hoger gelegen gebieden een stuk lager. Gelukkig hadden de Amerikanen van de groep het ook niet makkenlijk. Eén van hen, Khue, bleek zoveel last van hoogteziekte te hebben dat hij bijna moest worden afgevoerd. De andere Youssef, die trouwens uitstekend Spaans bleek te spreken, liep de eerste etappe met Tim helemaal achteraan. Stompelend bereikten we het eerste kamp op een hoogte van 3800 meter. Daar werden we hartelijk begroet door de andere groep en kregen we een heerlijke lunch. Patrick en Tanja hebben nog een extra stuk gelopen, met als beloning een prachtig bergmeer op 4100 meter hoogte. Na de ontspanning en het avondeten was het al snel bedtijd, want we werden de volgende dag al om 5 uur ´s ochtend gewekt met een kopje cocathee. (pff...)
Rodeo
Tim had ´s avonds met de gidsen overlegd en besloten om een paard te huren. De groep zou die morgen de Salkantay bedwingen en aangezien ons basiskamp al op 3800 meter hoogte lag, leek het niet verstanding om te gaan klimmen.
Gelukkig was hij niet de enige. Youssef, Khue en nog drie anderen gingen ook te paard. Het was best spannend, want het was de eerste keer dat Tim op een paard zat. En het was de bedoeling dat je zelf degene was die het paard controleerde.
Na een spoedcursus van Youssef gaf Tim zijn paard de sporen. (Een klein tikje aan de zijkant zodat het paard weet dat hij moet gaan lopen)
Tim´s paard had er zin in en stormde richting de bergpas, de paardenjongen holde er achter aan. Tim deed alles om zijn paard onder controle te krijgen, hij begon te steigeren.Inmiddels begonnen de Amerikanen, die uit Minnesota kwamen en wat meer ervaring hadden te schreewen: he´s out of control! Jump! En dat deed Tim vervolgens. Voor zijn gevoel net als een cowboy bij een rodeo. Gelukkig bleek de schade mee te vallen. Helaas bleek ook een ander paard te wild, een Amerikaan viel er twee keer vanaf.
Gelukkig verliep de rest van de tocht naar boven zonder kleerscheuren en ook Tanja en Patrick bedwongen zonder problemen de berg.
Op de top (4629 meter) maakten we heel wat foto´s, deden we een Incaritueel om de goden gunstig te stemmen en kregen we uitleg van de gids.
En dan moesten we weer naar beneden.... Over stenenbergpaadjes en door kleine riviertjes glibberden we naar beneden voor de lunch en dan was het verder afdalen geblazen. Het landschap was intussen al behoorlijk veranderd, zo liepen we nu door een soort sub-tropisch landschap. Deze etappe was voor Tim ook niet makkelijk. Door de ondersteuning van Patrick en Tanja lukte het toch om op tijd in het tweede kamp aan te komen waar we werden verwelkomd met thee en popcorn. ´s avonds werd er nog Peru-Uruguay gekeken en was het weer vroeg bedtijd want de wekker ging weer om vijf uur ´s ochtend... (oef)
De derde etappe bleek gelukkig wat vlakker te zijn, waardoor het wat makkelijker was, dwars door een aantal bananenplantages. Helaas moesten we na de lunch afscheid nemen van veel van onze vrienden, want we deden een andere versie van de trek.
Na de lunch zijn we langs de spoorlijn die je ook naar Machu Picchu brengt, naar het dorpje Agua Calientes gelopen. Het plaatstje dankt zijn bestaan aan de verborgen Incastad en leeft alleen maar van het toerisme. Het was toch een beetje schokkend; als je de mooie groene nevelwouden weg zou denken, zou je ook in Rocemadour of in Lloret del Mar kunnen zijn. Daar hebben we met een andere groep gegeten en daar werden ook onze tickets uitgedeeld.
De volgende morgen stonden we al om 5 uur ´s ochtends voor de kassa van Machu Picchu (na alweer om 4 uur te zijn opgestaan). En dan moest je nog zoveel duizend treden (1659) naar boven lopen. Gelukkig werden we beloond, want de oude verborgen Incastad is magisch. Het is misschien wel de indrukwekkenste plek waar we ooit zijn geweest. Want niet alleen de stad zelf is schitterend, ook de bergen eromheen zijn prachtig. Volgens onze gids moeten er in de Andes nog veel van dit soort steden te vinden zijn.... Na het indrukwekkende bezoek aan 1 van de 7 wereldwonderen, zijn we ´s avonds (lees ´s nachts) weer per trein en bus teruggereisd en afgedraaid ons bed in gedoken. Het waren ongelofelijk zware dagen, maar de uitzichten, geweldige mensen en de Machu Picchu maakten alles goed!!
De dag na Machu Picchu hebben we een dagje rustig aan gedaan in ons hostel in Cusco en kaartjes voor de bus naar Arequipa gekocht. Daar zijn we nu en daar begint weer een nieuw avontuur. Het ging nog bijna mis, want de bus vertrok tijdens een tussenstop bijna zonder ons, maar met onze bagage. We hebben met veel geschreeuw en handgebaren de bus weten te stoppen... Eén van ons tweën zat namelijk nogal lang op de ehh banos zoals ze dat hier zeggen hahah.
Over Arequipa de volgende keer meer. We verblijven op dit moment in een hostel vlak naast het centrale plein van deze prachtige stad, waarvandaan je bijvoorbeeld 3 verschillende vulkanen kunt zien. Vandaag vertrekken we naar de Colca Canyon, waar de valleien dieper zijn dan die van de Grand Canyon in the US. Hopelijk zien we daar ook de machtige condor!
Besos a todos!
-
03 April 2016 - 21:15
Wilma:
Hoi Tim en Patrick, wat een belevenissen weer, heel indrukwekkend allemaal. Jullie mogen aanstonds wel een week vakantie nemen om bij te komen van de vakantie. Heel veel plezier nog, groetjes Ben en Wilma -
03 April 2016 - 21:48
Clasien Hagt :
Wat leuk om jullie avonturen te volgen. En wat maken jullie een fantastische reis. Ik ben wel een beetje jaloers. Ben jij inmiddels een volleerd ruiter Tim? Een hele dag op een paard zitten is immers ook geen pretje.
Groetjes van clasien -
03 April 2016 - 23:03
(oom) Rik:
Wat een spannend verhaal, jongens! En zo'n omgeving maakt natuurlijk des te meer indruk als je er iets voor hebt moeten doen, te voet of te paard.. Kan Tim z'n Spaans nog een beetje ophalen, of is de voertaal toch vooral Engels?
Veel reisplezier weer, en tot lezens!
Groeten van Rik.
-
03 April 2016 - 23:43
Laura Hagt:
Hoi Tim en Patrick,
Sodeju, dat reizen is toch niet alleen maar relaxed. En zo hoort t ook, sprak de ouwe tante Laura, want juist door ontberingen te lijden kan je toch ook extra genieten van bv een warme douche en een fijn schoon bed. Ik ben benieuwd naar die inka-stad en wat daar zo bijzonder aan is. Ooooh, de foto's, die heb ik nog niet bekeken.
Heel erg leuk jongens, dat jullie ons zo veel schrijven!! Dankjewel en veel avontuur en ook plezier gewenst! X laura -
04 April 2016 - 09:23
Arja:
Wat een leuk verhaal! Super om jullie zo te volgen. Nog een fijne tijd! -
04 April 2016 - 10:22
Kees:
Dag Tim en Patrick,
Tjonge, dat was een pittig 'uitstapje'. Natuurlijk wisten jullie dat het inspanning zou vragen, maar eenmaal op pad ontdek je pas echt wat het voor elk van jullie betekent. Ik vind het mooi te lezen hoe jullie er mee omgegaan zijn. De foto's bij jullie verslag zijn ook prachtig. Wat een machtig berglandschap achter die groepsfoto's. Zo hoog als jullie ben ik nog nooit geweest. Jullie zijn verhoudingsgewijs een kleine 200 meter onder de top van de Mont Blanc geweest (4809 m). Pfff...
Groeten van Kees -
04 April 2016 - 15:51
ELLY BOS:
Hoi Tim Patrick ,
Wat is het mooi jullie spannende reis te mogen volgen.
En wat moet dit een droom zijn die in vervulling gaat.
Ik hoop nog veel verslagen te lezen ,dankjulliewel,
lieve groet Elly. -
05 April 2016 - 11:02
Tiemen Goossens:
Dat is een indrukwekkend verslag heren. Complimenten voor het doorzettingsvermogen bij het afzien, want tussen de regels door proef je daar ook wat van. Ik zou het jullie niet (meer) nadoen.
Tot het volgende verslag met een groet van Tiemen -
05 April 2016 - 11:47
Nelleke Hagt:
Ha die Tim en Patrick,
Eindelijk ook eens een reactie van mij op jullie mooie reisverslagen. Dit laatste verslag was werkelijk adembenemend spannend. De meerdaagse onderneming naar de Machu Picchu met alle obstakels van zuurstofgebrek tot paardafwerpingen maken jullie reis tot een echt avontuur. En dan uiteindelijk beloond worden met dat grandioze zicht en uitzicht op een verborgen Incastad temidden van die machtige natuur is natuurlijk letterlijk en figuurlijk een piekervaring, die jullie je leven lang zal bijblijven. Eerlijk gezegd ook wel een beetje jaloersmakend. Bedankt dat jullie ons, arme plattelandse ploeteraars, door jullie verhalen er toch een beetje van laten meegenieten. Ga zo door! Een warme groet, Nelleke. -
05 April 2016 - 20:31
Jetty:
Hallo Tim en Patrick,
Wat leuk dat Ik jullie reisverslag ook kan lezen. Wat een bijzondere reis en spannend ook: zo hoog in de bergen en op een paard, je moet er wel wat voor doen! Maar aan de foto's te zien, werd jullie inspanning wel beloond. Ik blijf jullie volgen, geniet van alles,
Jetty
-
08 April 2016 - 19:23
Oma Van Patrick:
Dag jongens. Wat een avontuur, fijn om te lezen en te genieten van de fotos
Ik ben met Sanne in t' Harde geweest en ben samen met Sanne en Anton een pannenkoek wezen eten. Dat was erg leuk, heb liever een pannenkoek dan een cavia. Zo te zien hebben jullie het goed naar je zin maar toch oppassen. Je ziet maar met die tassen en die bus die zomaar wegrijdt. Opletten op je spullen. Nou hier alles z'n gangetje. Opa gaat nog gewoon naar de zorgboerderij. Tijd dat het wat warmer gaat worden. Groetjes van opa en oma Korporaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
