Zout, sneeuw en woestijn

Buenos Noches! Inmiddels zijn we alweer aangekomen in het derde land van onze trip, Chili! Het stond oorspronkelijk niet op ons lijstje, maar als backpacker moet je eigenlijk leven met de dag en vandaar dat we hier zijn aanbeland. Dat is echter niet zonder slag of stoot gegaan, maar daar komen we zo wel op terug.
De laatste keer waren we nog in de schitterende Boliviaanse hoofdstad, Sucre. Hier hebben we nog heerlijk genoten van de zon, voordat we onze reis vervolgden naar de hoogste stad ter wereld: Potosi (zo´n 4200 meter). Potosi was de omgekeerde wereld van Sucre, het witte centrum van Sucre staat in stil contrast met de grijze en grauwe mijnwerkersstad genaamd Potosi. De busreis ernaartoe was ook al een hele belevenis, omdat de senor voor ons z´n hele kippenren had meegebracht. Toen we in Potosi aankwamen, stuitten we op twee Scandinavische dames die we tijdens onze trip wel vaker zijn tegenkomen. Zuid Amerika kan wat dat betreft vergelijkbaar zijn met de Franse costa aangezien je toch ongemerkt dezelfde mensen tegenkomt. In ieder geval tot op dit moment reizen we nog samen met deze chicas. Potosi was bij lange na niet zo overzichtelijk als Sucre, zelfs de taxichauffeur was verdwaald. Nadat we eerst 2 uur tevergeefs gezocht hadden naar het beste hostel uit onze Lonely Planet, besloten we maar ergens aan te waaien.

De volgende dag bleek dit echter wel een zeer goede keuze te zijn, aangezien we direct de beruchte tour door de zilvermijnen van Potosi konden doen. De Spanjaarden konden El Dorado nooit vinden, Potosi vonden ze echter wel. Mogelijk heeft Piet Hein toen hij de zilvervloot overwon ook het zilver uit deze stad veroverd. De mijntours zijn redelijk berucht, met name ook omdat er gewaarschuwd wordt voor veiligheidsissues. We bezoeken namelijk geen museum, maar een echte mijn diep in de grond, waar de koempels dag en nacht buffelen voor hun hongerloontje. Onze groep bestond die dag uit 4 Fransen, een Noorse, een Duitser, wij twee en een ex-mijnwerker, Lorenzo. Eerst werden we in mijnwerkerskleding gehesen, van lamp op je voorhoofd tot lieslaarzen. Vervolgens gingen we langs een winkel voor de mijnwerkers om coca bladeren en alcohol te kopen voor de mijnwerkers. Ook was er de mogelijkheid om dynamiet aan te schaffen die je daadwerkelijk in de mijn kan afsteken. Patrick was zo gek om dat te doen en alzo gingen we op weg naar de mijnen. Daar aangekomen bracht je eerst een bezoek aan de God van de mijnwerkers om vervolgens echt de diepte in te gaan. Het stuk dynamiet was wel toevertrouwd aan Patrick, met hulp van de gids werd er een veilige plek uitgekozen en de doffe dreun en explosie die volgde waren angstaanjagend te noemen. Het Franse meisje dat mee was, kreeg spontaan een paniekaanval en is daarna niet verder meer de mijn mee in geweest. De tocht die daarna volgde is nauwelijks meer als lopen te omschrijven, kruipend gingen we door smalle gangetjes en loopbruggetjes, wat vooral voor Tim niet makkelijk was. Na zo´n 2 uur mochten we praten met de eerste mijnwerkers, die voor zo´n 20 euro in de week bijna 50 uur moeten zwoegen. Het minste wat we konden doen was het geven van onze cadeaus en zelfs nog meehelpen (voor niet te lang, want je wordt compleet gesloopt) met het werk van de mijnwerkers.
Nog nauwelijks bijgekomen van de ervaring van deze ochtend, bezochten we ´s middags een voetbalwedstrijd van het lokale Real Potosi (spelend in het hoogste stadion ter wereld). De nummer laatst van de competitie won waarachtig met 4-0 van Blooming uit Santa Cruz. Wel ging dit gepaard met 3 rode kaarten en de nodige knokpartijen op het veld. Ook werd de scheidsrechter bekogeld met van alles en nog wat, waaronder stenen en mandarijnen. Het viel ons trouwens op hoe koel het publiek reageerde na de ruime overwinning, in Doetinchem zouden ze een week later nog steeds dronken van geluk zijn na een 4-0 overwinning, maar hier ging men snel over tot de orde van de dag. Die avond probeerden we wat vertier te vinden in de lokale karoakebars. Interessant genoeg wilde de locals zo graag dat we bleven, dat zij ons drinken aanboden in plaats van andersom haha.

Hoe indrukwekkend Potosi ook is, toch besloten we vrij snel de stad te verlaten. Samen met onze Scandinavische reisgenootjes besloten we namelijk de bus te nemen naar Uyuni. Deze stad ligt aan de rand van de fameuze Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld met de omvang van bijna de helft van ons land. Halverwege de avond kwamen we zodoende aan in een soort spookstad, want zo kun je Uyuni zelf misschien wel het best omschrijven. Met wat moeite en vanzelfsprekend met onze Nederlandse onderhandelkunsten (lees afdingen) was het ons gelukt om een 3-daagse tour te regelen vanaf Uyuni in de richting van San Pedro de Atacama, Chili. Aangezien we toch richting het zuiden van dit continent onze reis vervolgen en Chili zo dichtbij de zoutvlakten en laguna´s van de tocht lagen, besloten we via Chili naar Argentinië te reizen. Dat is dan ook waar we ons op dit moment bevinden, om precies te zijn in San Pedro de Atacama, midden in de droogste woestijn (Atacama) ter wereld.

Voor we in deze stad aankwamen, hadden we dus eerst de ongelofelijke tour door de zoutvlaktes en bijbehorend nationaal park op het menu staan. We hadden geluk, want onze gids en mede passagiers waren erg gezellige mensen. Jose, onze gids, was daarnaast ook de chauffeur van de 4x4 jeep, kok en ga zo maar door. Verder bestond onze groep uit de genoemde Scandinavische chicas en een Frans stel van rond de 40. Dit stel was al meer dan een jaar op reis en heeft ook landen als Oezbekistan, Kirgisistan en Kazachstan bezocht, heel veel nieuwe dingen gehoord dus. Maar hier ging het natuurlijk niet om, de eerste dag stond de complete zoutvlakte op het menu. Het is onvoorstelbaar mooi om hier overheen te rijden in letterlijk de middle of nowhere. De wereld lijkt oneindig te zijn en het enige wat je ziet is zout, ook al lijk je soms over een bevroren meer te rijden. De Salar de Uyuni is duizenden jaren geleden gevormd doordat een groot zoutmeer is opgedroogd. Wel zijn er nog een aantal eilanden te vinden te midden van het zout, met name het Isla de Incahuasi centraal in de vlakte is schitterend te noemen. Het eiland is eigenlijk een soort rotsformatie waar alleen maar mega grote cactussen groeien. Het contrast met het omringende zoutmeer maakt het uitzicht vanaf boven geniaal. Ook was er nog genoeg tijd om de bekende perspectief foto´s te maken (zie het foto-overzicht voor een klein voorproefje). ´s Avonds overnachtten we in een heus zouthotel, waar de constructie gedeeltelijk is gemaakt van groote zoutbonken. Aan zout op ons eten hadden we in ieder geval nooit een tekort hahah. Het eten en drinken was overigens zeer goed verzorgd: schnitzel, tonijn, rode wijn en ga maar door.
De tweede dag moesten we een aardige afstand overbruggen in de jeep en de wegen, in hoeverre je daarover kunt spreken, waren niet al te best. Dit kan ook niet anders als je door de zogenaamde rotsvallei moet rijden en je stuitterde ook letterlijk de uren door. Regelmatig stopten we bij de vele laguna´s, de één was rood van kleur (Laguna Colorado), de ander groen (Laguna verde) en zo kwamen alle kleuren wel voorbij. Het leek soms net Safaripark de Beekse Bergen, want ook genoeg dieren kwamen er voorbij. Onder andere de Andesvos, alle kleuren flamingo´s en konijnen met hele lange staarten. Wel merkten we dat we echt de hoogte in gingen, want de temperatuur bleef maar dalen. Jammer genoeg bleek dit slechts een voorproefje te zijn op de dag die komen zou. In ons eenvoudige hostel in een klein gehucht begon het ´s avonds al met sneeuwen en met name Tim bevroor hier al bijna (hoe kan het ook anders met zijn Mediterrane roots). De volgende ochtend vertrokken we om 5 uur en stegen tot een hoogte van meer dan 5000 meter om daar een stel grote geisers te aanschouwen. Wel vertrok onze gids en kok Jose bijna zonder Patrick, omdat hij zich een beetje had verslapen hahah. In ieder geval, het vroor een graad of 10 bij de geisers en iedereen zat als een soort ijspegel in de auto. Gelukkig gingen we daana weer naar iets lager gebied, met name naar de aguas calientes, oftewel warmwaterbron. Het water had een temperatuur van zo´n 37 graden en Patrick genoot hier van een heerlijk bad. Tim echter was nog zo koud, dat hij de paar meter over land die je af moest in zwemkleding niet aandurfde. Vervolgens werden we in een andere jeep samen met een stel uit Chili, richting de Boliviaans-Chileense grens gereden. Het leek alleen eerder op de grens tussen Noorwegen en Rusland, want de grensovergang was nauwelijks meer zichtbaar door de mist en sneeuw. De bussen die ons over de grens zouden brengen, werden dan ook door de politie tegengehouden vanwege het gevaar op de weg. Na hier een uur of 3 a 4 gewacht te hebben, bleek onze nieuwe chauffeur, Moses, wel in voor een avontuur en bood aan ons over de grens te brengen. Zelf was hij ook nog nooit in Chili geweest en leek zelf ook wel een toerist haha. Met toestemming van de politie bracht hij ons naar een lager gelegen gebied waar de sneeuw letterlijk smolt voor onze ogen. Daar aangekomen werden we alsnog opgepikt door een kleine touringcar die ons naar de Chileense douane bracht. Tim mocht bijna niet mee met dit busje, omdat hij in alle chaos zijn busticket was verloren. Toch lukte het ons in ons beperkte Spaans de situatie weer recht te breien. Daarentegen volgde het meest absurde nog wel tijdens dit korte busritje, de temperatuur steeg namelijk tot zo´n 30 graden boven 0 en het werd ineens strakblauw. Niet voor niks zitten we nu in de droogste woestijn ter wereld, in de regenschaduw van de Andes. Een temperatuurverschil van 40 graden binnen 9 uur zijn we in Nederland in ieder geval totaal niet gewend, wat de ervaring er niet minder om maakte.

Verder is ook duidelijk geworden dat Chili een stuk rijker en daarmee ook duurder is dan Peru en Bolivia. We moeten nu dus voor het eerst goed opletten wat we bestellen in een restaurant hahah. Ook de koers van de Chileense peso is best apart, het is hier helemaal niet gek om met 200,000 peso op zak te lopen bijvoorbeeld. De komende dagen blijven we nog in deze plaats, om wat meer te zien van de bijzondere landschappen in en rondom de woestijn. Daarna zetten we koers richting Argentinië, Salta om precies te zijn, waar we van net zulk mooi weer hopen te genieten als hier.
Voor nu een groet van ons twee aan iedereen en Hasta Luego !!