Rio de Janeiro, onvoorstelbaar!!!

Bom dia!! Terwijl de zon hier hoog aan de hemel staat, de mussen flauw van het dak vallen en de zee steeds blauwer kleurt, typen wij hier het laatste blog vanaf het strand van Copacabana. De afgelopen week hebben we enorm, maar dan ook echt enorm, genoten van alle dingen die deze stad te bieden heeft. Er is zoveel gebeurd, dat we echt diep in ons geheugen moeten graven om alles op papier te krijgen, maar we gaan ons best doen.

Onze eerste volledige dag in Rio de Janeiro wilden we gelijk goed benutten. Mede omdat het weer voor Rio begrippen bewolkt was (de dagen erna hebben we letterlijk elke dag zon en 28 graden gekregen), besloten we om naar de Pao de Azucar (de befaamde Suikerbroodberg) te gaan. Daar eenmaal aangekomen met de lijnbus (ons Portugees is net goed genoeg om ons hiervoor verstaanbaar te maken), bleek toch wel dat Rio echt een dure stad is. De gondel naar boven kostte 30 euro per persoon en dit vonden we toch echt even te duur voor dat moment. Daarop besloten we maar te gaan lopen en kwamen we uiteindelijk in de volkswijk Botafogo terecht. Hier besloten we met de metro (die overigens heerlijk koel is en wel op tijd, in tegenstelling tot vele andere dingen in dit land), naar het befaamde Maracana stadion te gaan. In dit stadion werd de WK finale 2 jaar geleden nog gespeeld en zijn in het verleden vele legendarische acties gemaakt door Pele, Garrincha en Romario. Toen we uiteindelijk bij het stadion aankwamen, blijkt toch wel dat de aankomende Olympische spelen een grote invloed hebben op de stad. Het was daarom ook niet mogelijk een tour te doen in het stadion (dit keer hielp smeken helaas niet). Wel hebben we als echte fans vanzelfsprekend een rondje gelopen rondom het stadion, waar we nog stuitten op een Pele look alike (hij deed zich voor als zijn neef). Onze dag was toen nog niet voorbij, want we pakten de metro terug richting centrum (wat niet aan de kust ligt bij de befaamde stranden van Copacabana, Ipanema en Leblon, hier bevindt ons hostel zich wel). Ook het centrum van Rio heeft veel te bieden (kathedralen, musea en oude koloniale gebouwen) en ligt op dit moment helemaal open voor de laatste reparaties voor de Olympische Spelen. Zoals velen betwijfelen wij of alles op tijd af komt, want de Braziliaanse mentaliteit is hier niet volledig voor geschikt haha.
Dat de wereld soms best wel klein kan zijn, ondervonden we toen we weer terug kwamen in ons hostel. Achter ons hoorden we iemand ineens onze namen roepen en toen we opkeken bleek het de Engelse Alex te zijn, die we meer dan een maand geleden tegen waren gekomen in het Argentijnse Salta. Na heel wat verhalen uitgewisseld te hebben, besloten we de volgende dag met zn drieeen naar het strand te gaan.
Het strand hier is niet zomaar iets, de Copacabana bestaat uit een 5 kilometer lange boulevard waar de rijkste mensen hun badhandoek uitgooien, terwijl er ondertussen een arme sloeber uit de favela je iets probeert te verkopen (of op een andere manier probeert af te nemen). Als je op het strand ligt, moet je altijd je spullen goed in de gaten houden. Vooral Patrick genoot erg van de vele strandverkopers waarmee je geweldig kon onderhandelen, tot groot ongenoegen van Tim die het liefst ongestoord zijn lichaam in de zon wilde laten bijbruinen. We hebben per ongeluk een extra bruinende zonnebrand gekocht dus de kans is groot dat jullie ons (met name Tim) niet meer herkennen als we terug zijn op Nederlandse bodem.
Na een dag op het strand te hebben gelegen, vond met name Patrick het wel weer tijd voor een activiteit. Zoals jullie weten kent Rio heel veel bezienswaardigheden, die het hele jaar door goed bezocht worden. Als je deze afzonderlijk wil bezichtigen ben je er toch wel heel veel geld aan kwijt. Een tour boeken is dus de beste optie, dat hebben we dan ook gedaan. De grootste trekpleister van Rio is het befaamde Christusbeeld dat zijn armen wijd over de stad uitstekt, bij wijze van zegen (deze hebben wij in ieder geval zeker ervaren hier). Om hier te komen moet je twee verschillende minibusjes nemen, en vervolgens nog 10 minuten traplopen naar de top van het 910 meter hoge beeld. Jullie moeten echter niet denken dat we de enige waren die dit deden. Ondanks dat het laagseizoen is, was met name Tim geschokt door de enorme mensentoestroom rondom het beeld en rondom het befaamde uitzichtpunt. Al deze mensen proberen natuurlijk het beste kiekje te schieten, wat het allemaal nog net wat drukker maakt. Tim kreeg bijna ruzie met een Japanner, die vlak voor zijn neus stil begon te staan, zijn door Tim enorm gehate selfiestick uit zijn tas pakte en uitgebreid begon te poseren. Dit alles gebeurde midden op het looppad, zodat de hele uitgang blokeerde. Helaas kon de beste man geen Engels, waardoor Tim en een aantal andere Brazilianen hem niet konden wegjagen. Gelukkig grepen een aantal potige Brazilianen in, dit leidde er nog bijna toe dat de Japanner en de Brazilianen met elkaar in gevecht raakten (toen dit gebeurde was Tim inmiddels al toeschouwer geworden). In ieder geval, na het imposante uitzicht bewonderd te hebben, reden we naar beneden via de wijk Santa Teresa, die nog het meeste koloniale beeld van de oude stad laat zien. Ons eindpunt waren de Escadaria Solaron, die van begin tot eind beschilderd zijn door een Chileense kunstenaar die er zijn levenswerk van heeft gemaakt. Dit moet letterlijk genomen worden, aangezien hij drie jaar geleden levenloos is aangetroffen op zijn meesterwerk (vermoord waarschijnlijk).
Rio is ook echt een stad waar de mensen bijna 24 uur per dag feest vieren. Dit gebeurd met name in de uitgaanswijk Lapa. En dus besloten we die avond naar Lapa Loca te gaan en zoals de naam al doet vermoeden was het daar een groot gekkenhuis. Met name het feit dat de caipirinhas (de bekende Braziliaanse cocktail die iedereen hier drinkt) tot 12 uur gratis waren, deed de feestvreugde er zeker niet minder om worden. Jullie begrijpen dan ook wel dat we de volgende dag rustig opstartten. Na onze opstartperiode gingen we naar het strand van Leblon, in gezelschap van twee Braziliaanse schoonheden die we die avond ontmoet hadden. We moeten toegeven, vooral voor Patrick was het erg fijn als iemand eens een keer je rug insmeerde dan meneer Hagt haha. Soms gaat het voetbal echter voor de vrouw en die middag was dit ook het geval. Want ja, de finale van de Champions League stond voor de deur. De Brazilianen weten wel hoe ze intens commentaar kunnen geven, de commentaar schreeuwde zijn stem al schor bij een breedtepass. Ook in het cafe waar we keken, was de sfeer erg gezellig te noemen. De afloop was uiteindelijk in het voordeel van Tim, want zijn team (Real Madrid) won na het nemen van strafschoppen.
Een aantal (gekke) hostelgenoten van ons hadden die zaterdagavond besloten om naar een feest in een favela (sloppenwijk) te gaan. Wij houden opzich wel van een feestje, maar het moet natuurlijk wel een beetje veilig blijven, want zo´n sloppenwijk is natuurlijk geen Copacabana of Ipanema. Uiteindelijk vonden we het toch iets te riskant en aangezien het hostel een grote discotheek in de kelder had, bleven we hier gezellig hangen met de locals. Overigens valt het ons erg tegen hoeveel Engels de Brazilianen spreken, vaak spreken we met elkaar in een mix van Spaans, Engels en Portugees.
De volgende dag bleek wel dat de beslissing van ons een goede was geweest, want onze hostelvrienden konden uiteindelijk bijna geen taxi vinden die hen terug kon brengen. Toch raakten de verhalen ons erg en wilden we toch wel erg graag het echte Rio de Janeiro beleven (80% van de inwoners, cariocas, woont ten slotte in zo´n wijk). Gelukkig is er de mogelijkheid om een zogenaamde favela tour te maken, waar je onder begeleiding van een gids wordt meegenomen op een wandeltocht recht door de favela. Onze gids, Carlos, was een ongelofelijk goede spreker en we hingen de hele tijd aan zijn lippen. Zijn speeches over de favela, het Braziliaanse onderwijs en de enorme corruptie, raakten ons recht in het hart. Om de echte armoede te voelen en niet te zien vanaf een televisiescherm, moet je toch echt in zo´n wijk gelopen hebben. Armoede voel je niet, dat ruik je vooral.... Het ging als volgt, we werden door een minibusje (die werd bereden door een andere favela maffiozo) gedropt bovenaan de grootste favela van Brazilie (Rocinha, met 200.000 mensen). Vervolgens gingen we bij mensen naar binnen (onze gids kende letterlijk iedereen en stuurt voordurend handen te schudden), en genoten we vanaf het dak van een ongelofelijk uitzicht over de favela en daarachter het strand van Copacabana. Het is ongelofelijk dat arm en rijk in dit land zo dicht bij elkaar woont, je kan gewoon vanuit de sloppenwijk de grote flats van het zakencentrum zien. Carlos is wel een bijzondere gids, omdat hij de enige is die vanaf het begin van de tours (26 jaar geleden) mensen begeleid en ze de echte armoede laat zien van Brazilie. Op een gegeven moment liepen we letterlijk met onze voeten door het riool, dat hier natuurlijk gewoon aan de oppervlakte verschijnt. De mensen die hier wonen zijn niet zeker van hun huis, want ze hebben geen officieel adres, dus de overheid kan hen hier ieder moment uit huis zetten en de sloppenwijk met de grond gelijk maken. Zelf hebben we ook met een aantal mensen gesproken (via Carlos) bij wie dit ook daadwerkelijk gebeurd was, zeer triest en onmenselijk!
Het contast in Rio kon na deze middag ook voor ons niet veel duidelijker worden, omdat prijzen hier een stuk lager liggen dan in de rest van de stad. We schrokken wel even toen we die avond de tickets voor de boat party kochten. Helaas viel dit wat tegen, het uitzicht over de skyline was schitterend, maar de vele dronken Engelsen maakten het niet veel beter.

We wilden ons verblijf in Rio de Janeiro (en de hele trip) op een waardige manier afsluiten. En we kunnen zeggen, dat is ook zeker gebeurd gisteren! Inmiddels hadden we trouwens een nieuwe kamergenoot gekregen, Helton (voor de voetbalkenners onder ons, niet de keeper van Fc Porto), een socioloog uit Sao Paulo die graag meeging op ons laatste avontuur en dat was het. Ons doel was namelijk om de berg van de twee gebroeders (dois Irmaos, hoe typerend) te beklimmen. Deze berg ligt aan de rand van Rio, recht achter de Vidigal favela. Sterker nog, je moet eerst door deze favela omhoog om bij het wandelpad aan te komen. Ons hostel raadde ons aan, om eerst met een bus naar de voet van de favela te reizen en vanuit daar een motortaxi te nemen omhoog. Deze motortaxi´s zijn ware stuntpiloten, snelheidsduivels en behendigheidskunstenaars. Al slalomend, rechts inhalend, remmend, baanden we ons weg naar boven (ja moeders, we hadden een helm op). Uiteindelijk kwamen we bij het `wandelpad` aan, wat meer leek op een smal paadje recht door de jungle omhoog. Gelukkig weten we inmiddels wat het is om een berg te beklimmen, zelfs voor Tim voelde het aan als een stevige wandeling. Voor onze kamergenoot, die duidelijk meer sociologische theorieen bestudeeerd dan sport, was het echter een ware martelgang. In de weg omhoog kwamen we nog wat andere vriendjes tegen, namelijk een kolonie apen. Waarschijnlijk kwamen ze af op de sterke geur die onze bananen in onze rugzak met zich meebrachten. Vooral Patrick wist, na het nemen van een aantal foto´s, niet snel genoeg hoe hij weg moest komen. Toen we uiteindelijk op de top aankwamen, was het uitzicht over de stad adembenemend! Ook ontmoetten een Duitser (met de Italiaanse naam Gianluca), die ook met zijn zware lijf de tocht overleefd had. Het was wel duidelijk hoe hij hieraan gekomen was, omdat hij veel geld verdiende als consultant in Manhattan, New York. Hij was al 8 maanden onderweg en bezocht niet de goedkoopste plaatsen, namelijk Fiji en de Bahama´s. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij na afloop alle taxiritjes (Uber) voor onze inmiddels 10 a 15 man tellende groep afrekende hahah.

Inmiddels hebben we uitgechekt in ons hostel (dat ons overig erg beviel) en gaan we straks nog even aan het strand liggen. Het voelt erg gek om komende nacht in het vliegtuig te stappen, omdat we eigenlijk zo gewend zo geraakt zijn aan dit onbezorgde bestaan. Eigenlijk willen we helemaal niet weg, want deze stad heeft alles wat een mens nodig heeft. In Nederland zullen we nog een blogje typen waarin we terugkijken op de landen die bezocht hebben. We kijken in ieder geval met een enorm positief gevoel en een grote glimlach op ons gezicht terug op dit avontuur. Voor nu, Ciao en tot in Holanda !!!