Het gras is niet altijd groener aan de overkant

Ola amigos y familia. Hier weer een nieuwe update van ons vanuit dit schitterende continent. De afgelopen kleine week hebben we een rondje door Uruguay gemaakt, wat vanzelfsprekend weer de nodige avonturen met zich meebrengt. Om eerst even terug te komen op de vorige blog, waarin we schreven dat Patrick beroofd was van een paar van zijn bezittingen. Om het thuisfront gerust te stellen, het was niets ernstigs. We liepen op een drukke markt nabij het Plaza del Mayo en uit het onderste vakje van mijn tas zijn wat praktische zaken gestolen, zoals een zonnebril, opladers, oortjes en wat prullaria.

Dan nu weer verder met de blog van vandaag, op dit moment bevinden we ons dus weer in Argentina, om precies te zijn in Concordia. Deze plaats kent zo´n 200,000 inwoners, maar staat geen eens aangegeven in onze reisgids. Om aan te geven hoe mega groot dit land wel niet is. Zoals ook op de kaart te zien is, grenst Concordia aan Uruguay, en is het slechts de rivier Uruguayana die beide landen scheidt. Vanochtend zijn we dan ook in een gammel bootje de rivier en dus de grens overgestoken vanuit Salto, aan de Uruguayaanse kant van de rivier.

Op Uruguay komen we zo terug, eerst moeten we nog vertellen over onze laatste dag in Buenos Aires, en wat voor een dag! Eerst namen we nog afscheid van ons Noorse reisgenootje, die in Buenos Aires de laatste weken doorbrengt op een taalschool. We verbleven dan ook niet meer in hetzelfde hostel. In ieder geval, nadat we dit onder het mom van een heerlijke capuchino gedaan hadden, maakten we ons op voor één van de hoogtepunten van deze reis. ´s Avonds gingen we namelijk naar een wedstrijd van Boca Juniors, de grootste club van Argentinië en waarschinlijk wel van heel Zuid-Amerika. Dat blijkt alleen al uit het feit dat het normaal gesproken niet mogelijk is om aan tickets te komen, omdat er een wachtrij is van 80,000 mensen (!) voor een seizoenskaart. In het stadion zelf kunnen zo´n 60,000 mensen trouwens. De enige manier om naar binnen te gaan is dus als mensen hun seizoenskaart voor een wedstrijd afstaan. Gelukkig is er een bureautje dat deze seizoenskaarten verzamelt en waarmee je dus, wel tegen een fikse betaling, het stadion in kan. Zo gezegd, zo gedaan, 3 uur voor de wedstrijd werden we opgepikt door een minibusje. Onze gids was een echte Boca fan, die al sinds zijn 4e in het stadion kwam. Vroeger hij tot de hooligans van de club, maar tegenwoordig doet hij het wat rustiger aan en begeleidt het toeristen het stadion in. Gek genoeg, ook mensen uit Argentinië zelf en zelfs uit Buenos Aires moeten dus wedstrijden op deze manier bezoeken. Wij waren dan ook de enige buitenlanders in de groep. Er is ook nog een andere reden waarom een gids niet geheel onbelangrijk is. Het stadion staat namelijk in één van de gevaarlijkste wijken van Buenos Aires en je moet letterlijk door de sloppenwijken heel lopen om bij de hoofdingang te komen. 2 uur voor de wedstrijd zaten we op onze plekken, die ons een geweldig uitzicht gaven over la Bombonera. Het stadion was toen al grotendeels gevuld, wat genoeg zegt over hoe groot deze club wel niet is. De sfeer tijdens de wedstrijd was ongelofelijk: het stadion beefde, trilde en schudde op zijn grondvesten toen de spelers het veld betraden. De hele wedstrijd hield dit eigenlijk niet meer op. In Europa heb je vaak één heel fanatiek vak, waar de fans de hele wedstrijd zingen en springen, maar hier gebeurde dat in het hele stadion. Een ongelofelijke ervaring! Ook de (geflateerde) 3-1 overwinning droeg hier zeker aan bij. Dit betekende namelijk dat Boca doorging naar de kwartfinale van de Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse variant van de Champions League.

De volgende dag konden we echter niet echt bekomen van de intense avond, omdat we alweer vroeg de ferry moesten halen op weg naar Colonia del Sacremento, Uruguay. Na wat stress, haalden we het op tijd en maakten we de oversteek naar weer een nieuw land. Deze ferry was trouwens extreem luxe, met zelfs een casino en tax free shop aan boord! De rijke Argentijnen maakten er maar erg graag gebruik van, in tegenstelling tot ons haha. Colonia was vroeger bevolkt door smokkelaars en ander soort schorriemorrie. Tegenwoordig is het meer een toeristenbestemming, waar je je soms terug waant in de tijd van de piraten en schavuiten. Zeker de oude vuurtoren is hier een bezoekje waard. Verder was het schitterend om over de oude stadsmuur te lopen, tussen de oude kanonnen door. Niet alles was echter zo schitterend, omdat het ons niet lukte om te pinnen bij de Uruguayaanse banken. Wel hadden we nog wat Argentijnse peso´s, maar de wisselkantoren boden slechts de helft van de werkelijke waarde van de munt. Gelukkig accepteerden veel restaurants en ook ons hostel ook de peso van de grote broer en lukte het ons toch om tegen een redelijk tarief rond te komen.

Het was goed dat we de volgende ochtend Colonia del Sacramento verlieten, want in een dag heb je het toch ook wel weer gezien. We zetten koers richting de hoofdstad van Uruguay, namelijk Montevideo. We hadden toch best hoge verwachtingen van deze stad. Als je bedenkt dat Uruguay (slechts) 3.5 miljoen inwoners heeft een bijna de helft hiervan in deze (meest zuidelijke hoofdstad van het Amerikaanse continent) stad woont, is die verwachting geheel terecht. Er was echter (bijna) niets in deze stad wat aan onze verwachtingen voldeed. Het begon al bij het eerste hostel dat we aandeden. Daar per taxi aangekomen leek het net een kraakpand, waar een stel hipies wiet lopen te roken. In Uruguay zijn ze dan ook erg trots dat ze het eerste land ter wereld zijn waar marihuana volledig gelegaliseerd is. Volgens ons werkt dit niet echt positief uit op de bevolking in Montevideo, want iedereen was erg argwanend en lamlendig. Zo ook in dit eerste hostel waar we over vertelden, de man bij de receptie konden we dan ook wel schieten. Vervolgens zijn we over een drukke markt met onze hele bepakking naar een volgend hostel gelopen, gelukkig waren ze hier een stuk behulpzamer. Nog steeds vol verwachting zijn we vervolgens het historisch centrum van de stad gaan verkennen. Op het mausoleum van de stichter van het land na, leek Montevideo net een spookstad. Werkelijk alles was dicht en dit betekende dus rolluiken volgespoten met graffiti waar je kon kijken. Ook de kustlijn is hier geen idyllisch plaatje met zandstranden, maar letterlijk een containerterminal recht achter het historisch centrum. Een beetje ontdaan van deze lelijke spookstad, gingen we ´s avonds maar op zoek naar een tent die ons een beetje meer vertier kon bieden. En we moeten zeggen de Irish Pub, viel gelukkig niet tegen! De negatieve ervaringen van de stad, konden we ook niet echt verwerken op onze in het hostel. We sliepen namelijk samen met 4 Brazilianen en redelijke forse senor die onder Tim sliep, had het vermogen om ´s nachts het complete Braziliaanse Amazonewoud om te zagen. Nog nooit in ons leven hebben we beide iemand zo hard horen snurken (ook Walter en Rick V niet), onvoorstelbaar.
Die dag besloten we dan ook om de stad eerder dan gepland te verlaten, ook omdat het weer in het noorden iets lekkerder was. Maar dit deden we niet voor weer een voetbalwedstrijd bezocht te hebben. Dit keer was het Nacional de Uruguay, de grootste club van het land. We gingen op eigen houdje met de bus ernaartoe, maar daar aangekomen belanden we tussen de harde kern van Nacional. Veel mensen zagen wel dat we toeristen waren en vroegen ons om geld. Daarom kochten we daarna maar snel een sjaaltje van de club en gelukkig ging het daarna een stuk beter. Nadat we meer dan een uur in de rij hadden gestaan voor een kaartje, hadden we 2 plekken heel vlak op het veld. Ook bij deze club was de aanhang zeer fanatiek en kon je mekaar nauwelijks verstaan, het was echter niet vergelijkbaar met Boca. En ook deze wedstrijd eindigde in een overwinning, 1-0 dit keer.

De volgende dag waren we blij toen we in de bus zaten en Montevideo achter ons konden laten. We waren namelijk op weg naar een stad 500 kilometer ten noorden: Salto. Naast het feit dat deze stad de geboorteplaats is van de twee beste voetballers op dit moment (Luis Suarez en Edinson Cavani) is de stad met name bekend om de omliggende thermale baden. De bekendste liggen 10 kilometer ten zuiden van de stad, namelijk de Termas de Dayman. In het hoogseizoen is het hier stervens druk, maar in deze periode wordt het vooral bevolkt door mensen van een zekere leeftijd. Gezien het feit dat warm water goed is voor je oude botten, waren dit vanzelfsprekend de bejaarden. We waanden ons dan ook in een ware bejaardensoos als we vanuit de spa om eens heen keken. Dit kon de pret echter niet drukken, ook onze botten zijn er deze reis niet jonger op geworden en dus genoten we heerlijk van de baden omgeven door palmbomen, waarvan het ene bad nog warmer was dan de ander.
Nadat we met de bus terugreisen naar ons hostel in Salto, waren de eigenaren gelukkig erg behulpzaam en wisten we precies hoe we de volgende dag (vandaag dus) in Argentina konden komen. Dit moest dus via een gammel bootje, die tweemaal per dag de oversteek maakt. De rivier was een stuk breder dan de voor ons vertrouwde Lek trouwens haha.

Samenvattend, de mensen in Uruguay zijn een stuk gereserveerder dan hun neven aan de overkant. De uitzondering hierop was Salto, maar dit ligt dan ook bijna in Argentinië. Komende nacht nemen we de nachtbus vanuit hier in de richting van Puerto Iguazu, alombekend vanwege de geweldige watervallen op grens met Brazilië. We hebben weer enorm veel zin in het volgende hoofdstuk van deze reis. De tijd vliegt voorbij trouwens! Voor nu een groet van ons twee en Hasta Luego!!