Boliviaans contrast

Buenos Dias! We zijn nu al een ruime week in Bolivia en het is al een tijdje terug dat jullie iets van ons gehoord hebben. Hoog tijd voor een nieuw blog dus!
Dit is wel de week van de onverwachte dingen. De rust van Isla del Sol hadden we niet verwacht, net als de busreis van Copacabana naar La Paz. Onverwachts moesten we halsoverkop de bus verlaten, terwijl ons hierover van tevoren niets was verteld door de touroperator. Wat bleek, we stonden aan de oever van het Titicacameer en we moesten in een gammel bootje naar de overkant. De bus ging per vlonder (vraag niet hoe, zeer dun) naar de overkant. Uiteindelijk moesten we nog een kwartiertje wachten totdat de bus eindelijk ook gearriveerd was en gingen we over de hobbelige wegen verder naar de wereldstad La Paz.

Dit was wel een enorme overgang, van het serene en stille Isla del Sol naar de grote, drukke, vieze en gevaarlijke Boliviaanse metropool. Je wilt nameljk niet weten wat er allemaal over La Paz geschreven wordt. Overvallen door nepagenten, ontvoeringen, drugsbendes, zakkenrollers, corrupte politieagenten en ga zo nog maar even door. Gelukkig hebben we hier niet heel veel van gemerkt, behalve een inval van de politie in een uitgaansgelegenheid vanwege een drugscontrole. Vanzelfsprekend bleven wij hierbij buiten schot.
Nadat we de volgende ochtend wakker werden, waanden we ons in Hollandse colonie. Ons hostel bleek voor de helft uit Nederlanders te bestaan, dit was ook wel te zien aan de afname van de hoeveelheid pannekoeken met stroop aan het ontbijt. Dit was best aangezien we nu opeens op moesten letten wat we moesten zeggen. Verder ligt La Paz op een hoogte van ongeveer 3800 meter, wat het met name 's nachts best koud maakt. Dit was tenminste onze mening, maar een Luxemburgse kamergenoot vond het daarentegen behoorlijk warm. Dit was ook wel te verklaren, aangezien hij net terug kwam van een wetenschappelijke missie op Antarctica (brrrr....).

Ondanks de uitlaatgassen en drukte van de stad, zijn we (nog steeds met reisgezel Tanja, die ons vanaf hier ook weer heeft verlaten) met frisse moed de stad gaan verkennen. Vooral voor Tim was het erg wennen, want voor je het weet werd je voor je sokken gereden. Gelukkig is dit niet gebeurd en zijn we eerst naar de befaamde San Francisco kerk/museum geweest. Na vervolgens een tijdje met een vriendelijke Duitser rond te hebben gelopen, die ons de weg wees naar het presidentieel paleis (waar we halaas geen koffie kregen aangeboden door de vriendelijke machtshebben Evo Morales), pakten we een taxi om naar het voetbalstadion te gaan van de grootste club van het land, Bolivar. We wilden namelijk kaartjes kopen voor de wedstrijd van de dag erna, Bolivar-San Jose, maar deze waren helaas nog niet te verkrijgen. Toevalligerwijs stuitten we op een andere competitievorm, namelijk de verkiezing tot de sterkste man/vrouw van La Paz. Eerst wisten we niet wat er gaande was, totdat we door de directeur himself (en echte Siciliaanse maffioso) persoonlijk mee naar binnen werden genomen. Helaas moesten we uiteindelijk toch toegang betalen. Vooral Tanja vond de mannelijke spierbundels erg leuk om te zien, er komt ook aardig wat kracht bij te pas als je tractorbanden van een paar honderd kilo voort moet duwen.

Het contrast in La Paz is soms schrijnend te noemen, een groot deel van de mensen leeft echt in grote armoede, wat ook te zien was aan het aantal bedelaars op straat. Toch is er ook een grote stedelijke klasse, die wat betreft welvaart niet onder doet voor Europa. De rijke mensen leven in het onderste gedeelte van de stad en hoe armer je bent, hoe hoger je woont (La Paz ligt namelijk in een dal). Dit contrast was met name zichtbaar toen we de gondel namen (een prestigieus project van president Morales om de logistieke voorzieningen voor het oog iets op te krikken). De gondel was volgens Patrick nog beter dan de gemiddelde gondel in Zwitserland of Oostenrijk. Het uitzicht vanuit de gondel was in ieder geval fenomenaal te noemen.

Trouwens, mocht er iemand nog auto-onderdelen nodig hebben, in La Paz is elk moertje of boutje te verkrijgen voor je Opel Kadet of Renault Twingo. Toen we namelijk boven uit de gondel stapten was de wekelijkse markt aan de gang en het ongelofelijk wat hier allemaal te verkrijgen was, je kunt beter zeggen wat er niet was haha. Een paar uur na ons bezoek aan de markt, moesten we ons nog haasten om op tijd te zijn voor de wedstrijd. Nadat kaartjes en sjaals gekocht hadden, gingen we met 7 man/vrouwen het stadion in. Laten we het niet teveel hebben over het niveau van de wedstrijd, want dit deed niet onder voor een wedstrijd uit de eerste divisie in ons land, maar sfeervol was het wel. Ook de doelpunten waren van grote schoonheid. Misschien het spannendst was nog wel de woedeuitbarsting van de fans na de wedstrijd, nadat hun club voor de zoveelste keer op rij had verloren. Men besloot de spelers massaal op te wachten en uit te schelden. In de avond hebben we waarschijnlijk het lekkerst gegeten tot nu toe en vraag niet waar haha. In een achteraf straatje vonden we een zeer sfeervol restaurant, namelijk dat van een Marokkaanse Jood die heerlijke vleesgerechten aan ons voorschotelde. Tim wilde bijna een tweede bord bestellen, maar het budget hield hem even tegen.

Waar menig Nederlander op de maandagochtend met moeite zijn bed uit kan komen, waren wij al vroeg uit de veren om het volgende natuurfenomeen te aanschouwen, namelijk de vallei van de maan. Deze rotsvallei is door vorst en erosie gevormd tot een soort maanlandschap, wat de naam ook verklaart. Het was heel gek om hier doorheen te lopen. Onze laatste highlight in La Paz was de zogenaamde heksenmarkt, waar oude vrouwtjes allerlei alternatieve geneesmiddelen aanbieden tegen elk kwaaltje dat je maar kunt bedenken. Ook hingen hier dode babylama's aan een stokje, omdat deze spirituele krachten zouden uitstralen.

Na vier dagen waren de stank en drukte van La Paz wel weer zat en pakten we de nachtbus (12 uur rijden) naar de officiele hoofdstad van het land, Sucre. Deze stad heeft als bijnaam la Ciudad blanca, oftewel de witte stad. Het is net of je je in Spanje waant, zowel qua mensen en met name qua architectuur en sfeer. Op het centrale plein van deze prachtige stad, staat het bekendste gebouw, namelijk de Casa de la Libertad. Hier is zo'n 200 jaar geleden de onafhankelijkheidsverklaring ondertekend door senor Simon Bolivar, de naamgever van deze glorieuze natie. Het was dan ook bijzonder om door deze ruimtes te lopen, een heel met het Nederlands erfgoed, waar de acte van verlatinghe ergens in een archiefkast is weggestopt. Ook hebben we in deze stad voor het eerst van hostel gewisseld, omdat je in ons vorige hostel je kont niet kon keren en de bouwvakkers al om 6 uur 's ochtends begonnen aan een nieuwe badkamer.

Sucre heeft ook een overduidelijk Nederlands tintje, je kan namelijk op twee plekken bitterballen bestellen en ook de Bossche bol staat op de menukaart. Dit komt omdat beide restaurants een Nederlandse eigenaar hebben. We kunnen wel vertellen, er gaat niets boven de Nederlandse bitterbal. Ook hebben we in beide cafes genoten van twee lekkere potjes Champions League voetbal, het voelde bijna weer als thuis haha. Ook omdat we hier twee andere grote Brabantse voetbalfanaten ontmoetten.
Het meest onverwachte en spannendste avontuur van de afgelopen dagen was toch wel de wandel/hikingtocht door de vallei van de 7 watervallen. Door ons eerste hostel werden we hierop gewezen, maar we konden al niets vinden in een reisgids. Toch besloten we het avontuur aan te gaan en werden vroeg wakker gemaakt door een zeer jonge gids, Bernardo. Het bleek een studentje te zijn met nauwelijks enige ervaring in het vak van gids. We pakten dan ook de lokale bus, waar we als haringen in een ton naar de uiterste buitenwijk van Sucre werden vervoerd. Uiteindelijk daar aangekomen daalden we eerst een berg af tot het kleine riviertje aldaar. Toen begon het echte werk, vanaf de 3e waterval was het geen lopen, maar klimmen geblazen. Er was daarentegen niemand anders te bekennen, en van enige touwen of andere hulpmiddellen was totaal geen sprake. Toen de gids dat hier vorig jaar meerdere mensen zijn verdwenen, lees omgekomen, moesten we beide echt even slikken. Tim besloot het bij de 4e waterval te laten, maar Patrick was zo idioot genoeg om door te klimmen. Het uitzicht en de vallei waren ongelofelijk, maar om eerlijk te zijn scheelde het soms niet veel of een van ons lag halfdood beneden in een bergmeertje, haha. Uiteindelijk is alles goed gekomen en genoten 's middags van een lekkere cerveza in het zonnetje.

We verlaten nu weer ons intercafetje voor een zonnig terrasje in deze geweldige stad. Voor degenen die Tim mobiel willen bereiken, dit is weer mogelijk. Nadat we ongeveer 6 keer werden doorgestuurd is uiteindelijk het hele toestel zo ongeveer binnenste buiten gekeerd en vervangen met nieuwe onderdelen, maar het werkt weer! Wel leuk om te vermelden is dat de reparatie hier plaats vindt op een stoeltje tegenover je, waardoor je precies kon zien wat er mis was en hoe het weer werd opgelost. Die Bolivianen zijn zo stom nog niet, haha. Voor nu adios y hasta luego !!!